Smartphone-cameragrondbeginselen

Wij weten dat de momenteel gebruikte mobiele telefooncamera's allen worden afgeleid uit digitale camera's. Zij zijn eigenlijk de producten van bionica, en de digitale camera's zijn de simulatie van menselijke ogen. De normale menselijke ogen kunnen voorwerpen bij verschillende afstanden zien, aan de helderheid van dag en nacht aanpassen, en kunnen kleurrijke dingen zien. Daarom om het menselijke oog effectief te imiteren, is het uiteindelijke doel van een digitale camera drie punten te bereiken: het zien van afstand, het onderscheiden van licht en donker, en het erkennen van kleur.

(2)

Bijvoorbeeld, exclusief bijziendheid en andere voorwaarden, heeft het normale menselijke oog de capaciteit om de verre mening en de dichtbijgelegen mening te zien. De overeenkomstige cameracapaciteit concentreert zich. De digitale videocamera volgt de concentrerende methode van het menselijke oog, en realiseert de omschakeling tussen de verre en dichtbijgelegen scènes door de brandpuntsafstand te veranderen.

Vergelijking van camera en oogappelstructuur

Men kan zien van het bovengenoemde cijfer dat het voordieglas van de camera, algemeen als lens wordt bekend, aan de lens van het oog beantwoordt, en het fotogevoelige die element van de camera, algemeen als sensor wordt bekend, beantwoordt aan de retina van het menselijke oog. om de nadruk van de ogen te imiteren, is er een concept AF in de digitale camera, is het doel de digitale camera toe te laten om automatische nadruk in real time op de voorwerpen in de scène te bereiken. In termen van fysieke optica, zijn er over het algemeen twee manieren om de optimale weergaveafstand te veranderen: het veranderen van de brandpuntsafstand van de lens of het veranderen van de afstand van de lens in het sensorische element. De digitale motoren van het camera'sgebruik om de afstand tussen de lenslens en de fotogevoelige sensor te controleren om nadruk te bereiken.

(3) na het spreken over hoe te om afstand te bereiken, is de volgende stap de digitale camera toe te laten om tussen licht en dark onderscheid te maken. Iedereen zou deze ervaring moeten gehad hebben. Wanneer u in de ochtend ontwaakt en de gordijnen op een zonnige dag opent, zult u zeer het verblinden voelen, maar na een tijdje, kunt u aan de helderheid wennen. De capaciteit snel om tussen licht en dark te schakelen is toe te schrijven aan de leerlingen van het menselijke oog. Door de leerlingen te krimpen en uit te zetten, kan de hoeveelheid inkomend licht worden gecontroleerd om aan verschillende helderheidsmilieu's aan te passen. Over het algemeen, high-end hebben de camera's van SLR een concept opening, dat eigenlijk de functie van de leerling naar de camera overbrengt.

Nochtans, integreren de camera's op onze mobiele telefoons niet de fysieke opening toe te schrijven aan problemen zoals kosten, grootte, en vakmanschap. In feite, wordt het gerealiseerd door digitaal signaalverwerking. Aangezien de reactie van helderheid op het elektronische fotogevoelige apparaat een bos van aantallen is, groter het aantal, groter de helderheid. Dan wanneer de camera vindt dat het milieu vrij donker is, kunnen de helderheidsgegevens worden vermenigvuldigd om met een grotere coëfficiënt op te helderen, is dit concept de digitale aanwinstenaanwinst. Wanneer het gebruiken van een digitale camera, is het het concept ISO. Groter ISO, het groter digitale ophelderen. Een andere manier om de helderheid te controleren is de tijd voor de sensor om de helderheid te voelen. Langer de tijd, helderder zal het beeld zijn, wat blootstellingstijd algemeen genoemd geworden is. Wanneer de omringende helderheid verschillend is, kan de digitale camera de helderheid van de foto aanpassen door de blootstellingstijd en de digitale helderheidsaanwinst aan te passen, die samen de automatische blootstellingsfunctie VE van de digitale camera vormen.